Մի օր ես և փոքր քուրս անցնում էինք մի լքված գործարանի կողքով։ Հեռվից գալիս էին հազիվ լսվող ինչոր կենդանիների ձայներ։ Մենք քրոջս հետ արագ սկսեցինք փնտրել այդ տարօրինակ վնգստոցների աղբյուրը։ Ես վազեցի շրջաններով և գտա մի տուփ, որի մեջ մի քանի իրար փաթաթված շան ձագ կար։ Այնքա՝ն գեղեցիկ, փափուկ էին և ամեն մեկը մի գույնի՝ սև, սպիտակ, շականակագույն։ Շատ սոված, հիվանդ, խղճուկ տեսք ունեին։Առանց մի րոպե մտածելու այդ տուփը իր փոքրիկ բնակիչների հետ մենք բերեցինք տուն, լողացրեցինք նրանց, կերակրեցինք։ Իսկ հիմա Ռումբան, Դեկուլը և Ծիան մեր ընտանիքի ամենա փոքր և սիրված անդամներն են։