Մի անգամ ձմռանը գյուղում երեք երեխա խաղում էին ձնագնդիկներով, իսկ մայրիկները հավաքում էին տոնածառը։ Տոնածառի վրա կախած էին մեծ խաղալիքներ, սիրուն լույսեր և ամենավերևը աստղ։ Ամեն ինչ գնում էր լավ, մինչև չանցավ չորս ամիս․․․ նրանք զարմացան, թե ինչու այդքան երկարեց ձմեռը, նրանք վախեցան և գնացին կախարդի մոտ։
Կախարդը հարցրեց, թե ինչ է պատաահել։
-Մեր գյուղում անընդհատ ձմեռ է, իսկ ձեզ մոտ անընդհատ ամառ է, մենք ապրում ենք մոլորակում, որտեղ ոչ ոք չգիտի, թե որ ժամանակ կկանգնի,- ասացին նրանք։
-Դա միայն ես գիտեմ,- ասաց կախարդը։
-Կարո՞ղ եք ժամանակը ուղղել։
-Ցավոք սրտի ոչ, այդ ոչ մեկ չի կարող, միայն նա, ով ստեղծել է ժամը,- պատասխանեց կախարդը։
Եվ նրանք գնացին տուն։ Մեկի համար ձյունն ու ձմեռը դարձավ հետաքրքիր, մյուս համար ձանձրալի․․․ Այսպես ձյունը դարձավ անվերջ․․․
Ակսել Մելքոնյան 